173 (73). „Dziewczyna z Ajutthai. Niezbyt grzeczna historia” Agnieszka Walczak-Chojecka

Joanna to typowa korporacyjna maszyna. Skupia się na pracy, której poświęca 90% swojego czasu. Ceną za wysoki standard życia jest całkowite uzależnienie od firmy i poświęcenie prywatnego szczęścia. Nagle okazuje się, że kobieta, która oddała się firmie, jest jej całkiem zbyteczna. Pozbawiona pracy Joanna nie może się odnaleźć w nowym, bezrobotnym życiu. Na dodatek wikła się w romans z żonatym bawidamkiem i sama nie potrafi określić, co jest dla niej ważne, a co jest tylko przyzwyczajeniem.

Ta książka jest literackim debiutem Agnieszki Walczak-Chojeckiej i zawiera pewną dozę autobiografii. Autorka również przez długi czas pracowała w korporacji, a pisząc „Dziewczynę..” była świeżo po rozstaniu z nią. Stąd wysoki realizm scen i postaci, które niczym trybiki w maszynie nakręcają korporacyjny młyn. Bardzo mi się te elementy podobały i uważam, że wielu „biznesmenów” powinno je przeczytać. Być może i im opadłyby klapki z oczu i dostrzegliby jakiemu praniu mózgu się poddają. Psychologiczne sztuczki, stosowane przez wszelakiej maści trenerów i menadżerów niczym się nie różnią od tych, które wykorzystują akwizytorzy. Piszę z autopsji. Przekonanie, że beze mnie firma upadnie, a jej sukces jest moim sukcesem i mogę osiągnąć szczyt świata tylko harując dniami i nocami to błędne koło, w które daje się wkręcić naprawdę wiele osób…

Bohaterka „Dziewczyny z Ajutthai” odcięta od korporacyjnej machiny początkowo jest zagubiona, jednak splot kilku okoliczności sprawia, że odkrywa, że jej pasja i powołanie odbiegają od dotychczasowej ścieżki. Joanna wyrusza w podróż, która zmienia jej punkt widzenia i całkowicie odmienia. Razem z nią w egzotyczne krainy wyrusza jej przyjaciółka, przeżywająca ciężkie dni w małżeństwie. Obu kobietom podróż przyniesie wiele niespodzianek, pomoże poukładać w głowach i sercach pewne sprawy. Jednak, co najbardziej istotne, odkryją, że czasem trzeba wciąż gonić za króliczkiem, a czasem trzeba go złapać…

„Dziewczyna z Ajuthhai” to przedsmak twórczości Agnieszki Walczak-Chojeckiej. Jej pełnię poczułam w pierwszym tomie Sagi Bałkańskiej – „Nie czas na miłość”. Już w „Dziewczynie..” widać ogromny talent autorki do plastycznych opisów, dzięki którym możemy wszystkimi zmysłami przenieść się w opisywane miejsca i poczuć się jak bohaterowie jej książek. Agnieszka potrafi połączyć realizm z poetycką duszą, dzięki czemu pewne fragmenty są mocne, wręcz żywe, a niektóre lekkie i oniryczne. Ta książka jest połączeniem lekkiej kobiecej historii z życiową, pełną trudnych decyzji opowieścią. Mnie zachwyciła, jestem ciekawa, czy Wasza opinia jest podobna?