161 (61). „Moralność pani Piontek” Magdalena Witkiewicz

Gertruda Poniatowska to zołza, intrygantka i bardzo zadufana w sobie osoba. Kiedy coś sobie zaplanuje, to nie ma mowy, żeby plan się nie powiódł. Nie przyjmuje słów krytyki, w końcu jest chodzącym ideałem! I to chodzącym na niebotycznych szpilkach od Blahnika, Choo czy Louboutin. To jedyna słabość pani Poniatowskiej de domo Piontek, która przez życie kroczy pewnie i nie dostrzega u siebie absolutnie żadnej wady.

Ponieważ jednak już jej syn te wady, a szczególnie nadopiekuńczość i apodyktyczność Gertrudy widzi wyraźnie, postanawia opuścić rodzinne gniazdo. Tak trafia do wynajętego mieszkania, gdzie spotyka równie zaskoczoną jego obecnością współlokatorkę. Anula niespodziewanie straciła miejsce w akademiku i chłopaka. Czy wyrwany spod skrzydeł matki lekarz-ginekolog oraz młoda i przebojowa studentka dogadają się w sprawie wspólnego lokum?

Do tego wszystkiego miesza się też Cyryl, zwany przez matkę Augusta Przebrzydłym, a starszy z panów Poniatowskich zaczyna marzyć o uwolnieniu się od swojej męczącej małżonki. W końcu mógłby chodzić w rozciągniętym swetrze, pić herbatę w wielkim kubku i rozwiązywać krzyżówki czy czytać książki. Gertruda Poniatowska de domo Piontek woli by jej „mąszeri” zachowywał się bardziej odpowiednio do noszonego nazwiska…

„Moralność pani Piontek” to z jednej strony lekka i zabawna historia, pełna gagów i komicznych sytuacji. Jednak pod przykrywką komediowej obyczajówki autorka ukryła drugie, głębsze dno. W swojej powieści pokazuje, że czasem sami sobie utrudniamy relacje z drugim człowiekiem, nie mówiąc mu wprost co nam przeszkadza i co nas wkurza. Magda Witkiewicz potrafi też z najgorszego charakteru zrobić kruchą i wrażliwą postać. To powinno też nas nauczyć, że trzeba dać każdemu kolejną szansę i zajrzeć pod tarczę, za którą ukrywa się prawdziwy charakter i skrywane dobro.

Ta książka to kolejny dowód na to, że Magda potrafi lekkim piórem i z przymrużeniem oka opisać takie osoby i sytuacje, które spotykamy w codziennym życiu. Iluż wokół nas takich wychuchanych mamisynków czy lowelasów w stylu Cyryla? Nie powiecie, że na waszej drodze nie stanęła nigdy taka ąę madame Piontek! Zresztą sama autorka przyznaje, że inspiracje do swoich powieści czerpie z własnych i cudzych doświadczeń. Odnajdźcie w nich swoje – pośmiejcie się, pomyślcie i przewartościujcie sobie kilka spraw nad lekturą „Moralności pani Piontek”.