160 (60). „Szumowiny” Jørn Lier Horst – PREMIERA!

William Wisting to glina z krwi i kości. Żyje pracą do tego stopnia, że odbija się to nawet na jego zdrowiu oraz relacjach z innymi ludźmi. Na dodatek jest perfekcjonistą i najchętniej całą operacyjną pracę wykonywałby sam. Jednak tym razem trafia mu się tak skomplikowane i zaskakujące śledztwo, że musi oprzeć się także na pracy innych. Niezwykłym zbiegiem okoliczności, córka Wistinga – dziennikarka, w czasie zbierania materiałów do nowego reportażu odkrywa fragmenty układanki pasujące do śledztwa ojca…

„Szumowiny” to trzymająca w napięciu historia, której rozwiązanie sięga o wiele dalej i głębiej, niż można się było z początku spodziewać. Wszystko zaczyna się od… stopy wyrzuconej na plażę. Wkrótce po pierwszej, pojawiają się kolejne i wszystkie lewe. To, że nie należą do jednej osoby, jest oczywiste. Tropy prowadzą do osób, które zaginęły z pobliskiego domu starców pewien czas temu.

Komisarz ma trudne zadanie, bowiem wiele możliwych tropów dawno temu zatarł już czas. Świadkowie zmarli, lub zapomnieli najistotniejsze fakty. Ślady wiodą do tajnej organizacji „stay-behind” oraz do dawno zakończonej sprawy o zabójstwo policjanta. Co łączy zaginionych staruszków i byłych więźniów? Co ma z tym wspólnego kobieta lecząca się psychiatrycznie? I czemu akurat teraz morze wyrzuca lewe stopy nieszczęśników?

Historia stworzona przez Horsta wciągnęła mnie ogromnie. Stworzył tak skomplikowaną sieć powiązań między poszczególnymi postaciami i wątkami, że w pewnym momencie zastanawiałam się, czy nie narysować sobie wykresu obrazującego te związki. To naprawdę inteligentna, koronkowa praca, której efektem jest kryminał zaskakujący na każdej stronie. Mieszanka bohaterów sympatycznych i antypatycznych sprawia, że kibicujemy jednym i cieszymy się z potknięć tych drugich. „Szumowiny” to książka, w którą można się wczuć, a to cenię w lekturze najbardziej. 

Ja już wiem, że sięgnę po kolejne i wcześniejsze książki tego autora. Tu trzeba dodać, że cykl o Wiliamie Wistingu jest u nas wydawany dość chaotycznie, prawie od końca. Jednak każda powieść to zamknięte śledztwo i można je czytać niezależnie od pozostałych. 

Na końcu muszę dodać, choć to może dziwne, że zakochałam się w okładce „Szumowin”. Gdy zobaczycie ją z bliska, zrozumiecie, o co mi chodzi. Wypukłe litery, świetny kolor i przyciągający wzrok element na okładce sprawia, że często sięgam po tę książkę, żeby po prostu na nią popatrzeć i pogłaskać – ot takie małe zboczenie 😉

Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu