317 (11).”Dwanaście niedokończonych snów” Natasza Socha

Jeśli szukacie w tej książce świątecznego cukru i lukru i zapachu pierniczków, omijajcie ją z daleka!! Ale jeśli pasuje Wam rubaszny humor i oniryczna, dwuznaczna opowieść o pewnej neurotyczce – sięgajcie śmiało 😉 Momo to artystka, która z przedmiotów użytkowych tworzy sztukę: naszyjniki z łyżek, zegary z kół od roweru, fotele z oparciami ze starych płyt. Te rzeczy są szalone i nietuzinkowe, natomiast ich autorka unika szaleństwa za wszelką cenę. W jej otoczeniu istnieją tylko dwie barwy – czerń i biel a szara kratka to zbyt ekstrawagancki wzór. Żywi się jogurtem naturalnym i kaszą, niczego nie soli i nie słodzi. Jest nijaka. Boi się tłumów, podróży i wszelkich zmian.Ale pewnego dnia, a właściwie nocy, zaczyna śnić. Uparte wizje coś w niej drażnią i nie chcą odejść, póki nie wypełni zawartych w nich poleceń. A one wiodą w świat, od którego Momo dawno temu się odcięła…

 Gdyby z powieści zdjąć tę magiczno-świąteczną otoczkę, zostałaby równie ciekawa historia o dziewczynie, która traumę z dzieciństwa upchnęła w podświadomości i stworzyła swój nijaki czarno-biały świat, by ponownie się nie zawieść. Ucieczka od uczuć to ucieczka od cierpienia, ale także od szczęścia i miłości. Dlatego los, a może podświadomość, zaczyna jej zsyłać sny-wskazówki, dzięki którym Momo pomału wychodzi ze swojej skorupy, zadziwiając tym matkę i ciotkę. Socha po raz kolejny pisze o kobietach, o rodzinnych relacjach między nimi. O tym, że to one tak naprawdę są tą silniejszą płcią, dźwigającą na barkach cały ciężar odpowiedzialności i one cierpią najmocniej, chociaż w milczeniu, gdy mężczyzna niczym niebieski ptak wyfruwa z uwitego przez nie gniazda… 

„Dwanaście niedokończonych snów” nie jest tak romantyczną i wzruszającą historią jak „Biuro przesyłek niedoręczonych”, chociaż wątek miłosny i tutaj się pojawia. Jednak tym razem większy nacisk autorka dała na pokazanie przemiany głównej bohaterki, jej oswobadzania się z samej sobie narzuconych ograniczeń. Sny przez wielu psychologów są traktowane jako uzewnętrznienie skrywanych potrzeb i pragnień, dlatego i w przypadku Momo odgrywają kluczową rolę. A że do sprawy miesza się nieco znana z „Biura..” okutana w barwne chusty i szale staruszka Mila, to zyskujemy nieco magiczną opowieść, w której dobra wróżka zamiast wyprawiać Kopciuszka na bal, podaje mu pachnącą jagodami kawę…

 Opisując tę książkę nie można pominąć pewnej charakterystycznej i charakternej osoby, czyli ciotki Rebeki. Nauczycielka historii, która nie lubi dzieci, facetów ma na jedną, najwyżej kilka nocy i klnie lepiej niż niejeden szewc to po prostu petarda! Przy nijakiej Momo i jej stabilnej, pracującej w zakładzie pogrzebowym matce, ciotka Rebeka to wulkan. Jest niepokorna, niepowstrzymana i szczera do bólu. Zupełne przeciwieństwo głównej bohaterki. To taka babka, z którą z chęcią poszłabym na drinka do klubu 😉 Jestem ciekawa czy Natasza Socha umieści ją jeszcze w jednej ze swoich opowieści, bo zdecydowanie dodaje ona ognia książce.

Mimo, że sięgnęłam po świąteczną historię pod koniec stycznia, nie żałuję. Nie zostałam zasypana słodko pierdzącymi aniołkami i ich lukrowanymi pierniczkami. Dostałam kawał fajnej, psychologicznej powieści z rubasznym, momentami czarnym humorem i nutką wzruszenia. Nie za wielką, ale w sam raz. Ot tak, żeby ta gwiazdka na niebie rozbłysła a Wigilia nie sprowadzała się tylko do kolęd i prezentów. Bo najważniejsi w tym wszystkim są ludzie, rodzina i bliscy.