71. „Wyklęci” Olga Haber

„Wyklęci” to rasowa powieść grozy łącząca kryminał ze zjawiskami nadprzyrodzonymi. Podkomisarz Justyna Sowa zostaje wplątana w morderczą rozgrywkę. W mieście brutalnie giną ludzie, spirala przemocy narasta a sprawca pozostaje nieuchwytny. Z pozoru ofiar nic nie łączy. Matki, mężowie, dzieci.. Smutni i szczęśliwi. Bogaci, biedni, młodzi i starzy- morderca atakuje każdego. Czerpie przyjemność ze strachu, bólu i cierpienia. Nie jest to bowiem zwykły przestępca. Za morderstwami kryje się okrutna, pradawna siła, której nic nie może powstrzymać..

Mimo początkowego sceptycyzmu wsiąknęłam w historię opowiedzianą przez Olgę Haber. Momentami czytałam ją niczym wciągającą powieść sensacyjną. W szczególności podczas opisu policyjnych czynności rodem z CSI. Nawet gdyby nie ponad naturalny wątek, książka byłaby ciekawa. Elementy nadprzyrodzone dodają jej głębi i wywołują niepokojący, choć przyjemny dreszczyk na plecach. Poszukiwanie zabójcy, wzajemne powiązania pomiędzy ofiarami to iście sherlockowska intryga. Do tego dochodzą demony, wiedźmy i wizje podkręcające gorącą atmosferę. Na pewno nie jest to powieść grozy na miarę Kinga czy Mastertona jednak autorka ma swój styl i świetny warsztat. Zarówno wątek kryminalny jak i osobisty głównej bohaterki są spójne, logiczne i bardzo dopracowane. Postaci są świetnie scharakteryzowane, wielowymiarowe a ich perypetie wciągają. 

Jest jedno pytanie, które męczyło mnie przez całą lekturę : dlaczego podkomisarz Sowa i jej partner Misiak ciągle jedzą?? Czy zabieg ten ma jakiś głębszy sens czy w ten sposób autorka uzupełniała książkę w miejscach uspokojenia akcji? Nie jest to kompletnie pozbawiony sensu zabieg, a opisy jedzenia – od batoników, przez pączki aż do obiadów są tak obrazowe, że widziałam te potrawy oczami wyobraźni. 

Mimo wszystko wplecenie jedzenia między równie obrazowo opisane trupy wydaje się zaskakujące.

Z pewnością o ten motyw zapytam autorkę w wywiadzie. A czy Wy chcielibyście o coś zapytać? 😉