Wierszem pisane…

Tym sposobem, wiedziona wspomnieniami, odnalazłam swoje stare „wypociny”..
Może się w ten sposób ośmieszę, ale pokażę Wam kilka. Zobaczcie jaką kiedyś miałam mroczną i melancholijną duszę 😉

Nieodbyta rozmowa

-Ty drżysz? 

-Nie kochany, 

to wiatr szeleści w mojej sukni. 

-Ty płaczesz? 

-Nie miły, 

to płatki śniegu topnieją mi na rzęsach. 

-Ty krzyczysz? 

-Nie najdroższy, 

to śmiech dziecka na karuzeli. 

-Ty jesteś? 

-Nie jedyny, 

to tylko wiatr,śnieg i wołanie z daleka. 

 Tylko dla dorosłych

Dorosłe dzieci 

bawią się w wojnę 

zakrwawione 

żołnierzyki z ołowiu 

unoszą oczy 

do bladego nieba 

konik na biegunach 

ma pianę na pysku 

laleczki bez głow 

masakra dziecięcych marzeń 

 Krótka rozmowa o mnie

Kap,kap,kap 

-Słyszysz? 

To życie ucieka Ci z rąk 

-Nie, 

To mój syn 

znów nie dokręcił kranu 

Skrzyp,skrzyp,skrzyp 

-Słyszysz? 

To chwieje się Twoja równowaga 

-Nie, 

To mój mąż 

wchodzi do domu po starych schodach 

Puk,puk,puk 

-Słyszysz? 

To Śmierc puka do Twoich drzwi 

-Nie, 

To listonosz 

z pozdrowieniami na święta… 

 Motyl

cicho cicho cichuteńko 

palcami młynki kręcąc 

włosy pełne papilotów 

mknie do hali nieodlotów 

potykając o paznokcie 

upadając wciąż na łokcie 

kolanami głaszcząc chodnik 

spojrzeniami gna przechodni 

już dobiega do zakrętu 

gdy wtem nagle i z rozpędu 

zgubił drogę 

ja nie mogę! 

śmiechu warta ta przygoda 

życia szkoda,życia szkoda! 

dokąd pędzisz,dokąd? pytam 

nie odpowie-właśnie znika… 

Tagged with: melancholia, moje