322 (16). „Cudowny chłopak” R.J. Palacio

322 (16). „Cudowny chłopak” R.J. Palacio
Wydawnictwo Albatros
416 stron, oprawa półtwarda
2018

„Moim zdaniem sprawa przedstawia się tak: nie jestem zwykłym dzieckiem tylko dlatego, że nikt nie patrzy na mnie jak na zwykłe dziecko.”

„Cudowny chłopak” to opowieść o tolerancji wobec inności, ale przede wszystkim o miłości i przyjaźni. Bo niezależnie od tego kim jesteśmy i jak wyglądamy, potrzebujemy akceptacji drugiego człowieka. W przypadku Auggiego miłość jest wyzwaniem, ponieważ łatwo jest pomylić ją z litością, łatwo przejść do nadopiekuńczości i równie łatwo można go od siebie odepchnąć ze strachu przed innością. Wszelkie odcienie tych relacji autorka opisała bardzo plastycznie w dość prosty sposób: ukazała te same wydarzenia oczami różnych postaci – Augusta, jego siostry czy kolegi ze szkoły. Dzięki temu czytelnik zyskuje pełen obraz sytuacji, która widziana z różnych punktów widzenia  ma całkiem odmienny wydźwięk.

„Moim  zdaniem sytuacja wygląda następująco: za bardzo staramy się przekonać Augusta, że jest normalnym dzieckiem, i w rezultacie on też tak uważa. Problem w tym, że August nie jest normalnym dzieckiem.”

To, że autorka zdecydowała się opisać historię Augusta Pullmana nie tylko jego oczami, uważam za ogromny plus. Dzięki temu możemy zrozumieć, że starsza siostra ma prawo do zazdrości i wstydu, że kolega może bać się izolacji od grupy a chłopak z gitarą może poczuć się siłaczem. Drobne elementy układające się w spójną całość.

Auggie jest i jednocześnie nie jest wyjątkowy. Z jednej strony to zwykły dziesięciolatek, który całkiem dobrze się uczy i uwielbia Gwiezdne Wojny. Z drugiej to chłopiec, którego wygląd nigdy nie będzie normalny, a jego twarz wywołuje w ludziach wstrząs, nawet mimowolnie. Autorka w tej historii pokazuje, że reakcje ludzi, często bardzo silne, są czymś normalnym. Bo nie jest łatwo zaakceptować czyjąś odmienność. Ważne jest jednak to, by pod powierzchownością odkryć prawdziwe oblicze i dopiero wtedy oceniać.

Na przykładzie bohaterów „Cudownego chłopaka” autorka śle czytelnikom proste przesłanie – czasem ci, którzy sprawiają dobre wrażenie, są w środku jak zgniłe jabłka, a ci, którzy mają twarze potworów, to po prostu dobre dzieciaki. Ta powieść jest kierowana do dzieci i do dorosłych, chociaż tym drugim może  zdać się nieco naiwna i moralizatorska. Jednak moim zdaniem to naprawdę piękna historia, warta przeczytania przez każdego. Uczmy się wrażliwości i tolerancji, a zdziałamy więcej niż uprzedzeniami i nienawiścią.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję

Tagged with: akceptacja, choroba, Cudowny chłopak, deformacja, książka młodzieżowa, Palacio