75. „Córka papieża” Dario Fo
75. „Córka papieża” Dario Fo
Wydawnictwo Znak Horyzont
320 stron, oprawa twarda
2015
Powieść historyczna- to określenie odstrasza wielu prawda? Boicie się nudnych dat, życiorysów i skomplikowanej genealogii. Ja też. Zawsze uważałam, że historię trzeba umieć przekazać tak by słuchacze się nie zmumifikowali. Ja nie mam pamięci do dat, nazwisk, politycznych i wojskowych powiązań. Ale miałam kiedyś w liceum nauczycielkę, która potrafiła nam „sprzedać” takie historyczne smaczki, dzięki którym lekcje nie były nudne i jakoś trwałam od sprawdzianu do sprawdzianu… 😉
Dario Fo również ma ten dar.
Lekkość jego pióra miałam okazję poznać przy lekturze „Córki papieża”- książki opisującej życie „słynnej” Lukrecji Borgii oraz polityczne i kościelne zawirowania, w jakich miała bezpośredni i pośredni udział. Czasy, w jakich jej przyszło żyć, nie były sprzyjające dla kobiet. Nie miały one prawa głosu w sprawie własnych losów, były jedynie towarem, pionkami w grze mężczyzn. Lukrecja doświadczyła tego w sposób szczególny, ponieważ była kobietą szczególną. Jej ojcem był bowiem najbardziej wpływowy człowiek Europy- papież. To, że osoba duchowna ma dzieci, nie było niczym niezwykłym w tamtym okresie. Rozwiązłość, materializm, intryganctwo- tak żyli władcy, szlachcice, biskupi i kardynałowie. Ścieżka kłamstw, morderstw i przekupstw poprowadziła Rodrigo Borgię do tronu papieskiego. Wstąpił na niego jako ojciec nie tylko Lukrecji, ale i kilkorga innych dzieci. Fakt ten, do tej pory maskowany „zastępczym mężem” swojej konkubiny, Borgia już jako Aleksander VI ujawnił po swoim mianowaniu. Następnie władzę papieską wykorzystywał do protekcji swoich potomków, w szczególności okrutnego i ambitnego Cezara. Aby zdobywać nowych popleczników i jeszcze większą władzę nie wahał się przed wykorzystaniem młodziutkiej Lukrecji. Mając lat trzynaście została wydana za Giovanniego Sforzę, a gdy ten przestał pasować do planów papieża, zmuszono go do wyznania impotencji i unieważnienia małżeństwa. Drugie małżeństwo Lukrecji również nie było dziełem przypadku, jednak Alfonsa Aragończyka dziewczyna kochała całym sercem. Jednakże ten związek nie był papieżowi na rękę, więc przy pomocy brata dziewczyny- Cezara zamordował zięcia. Młoda wdowa nie potrafiła mu wybaczyć tego wykorzystywania w politycznych gierkach. Była kobietą ambitną, dumną i niezależną. Walczyła o prawo do decydowania o swoich losach, jednak jej pozycja niestety wciąż sprowadzała się do roli pionka na historycznej planszy. Zgodnie z sugestią ojca Lukrecja wyszła po raz trzeci za mąż by „naprawić reputację”. Alfons d’Este był mężem często nieobecnym i niełatwym we współżyciu. Jednak wsparcie teścia -Herkulesa d’Este, pomogło księżnej przetrwać trudne chwile a jego poparcie pozwoliło jej rozwijać swoje pasje i pokazać, jak silną i mądrą była kobietą.
Lukrecja Borgia była kobietą o wielu twarzach i wcieleniach. Kochaną i nienawidzoną, uległą i walczącą, delikatną i silną jednocześnie. Przede wszystkim była kobietą wykorzystywaną przez najbliższych, sprowadzoną do roli bezwolnej marionetki w polityczno-kościelnych gierkach.
Dario Fo opisał historię Lukrecji od początku do końca bez lukru. Nie wybiela jej, nie wywyższa i jednocześnie pokazuje inny niż dotychczasowe punkt widzenia, według którego Lukrecja była ofiarą intryg a nie ich prowodyrką. Autor napisał książkę opierając się na wielu dokumentach i historycznych źródłach. Swoje wywody poparł przykładami, jednocześnie nie zarzucając Czytelnika suchymi faktami. „Córkę papieża” czyta się jak wciągającą powieść obyczajowo-przygodową z elementami kryminału. W tym wszystkim Fo przemycił dużo historycznej wiedzy, łatwo przyswajalnej nawet dla takich laików jak ja.
Dodatkowym atutem książki są przepiękne ilustracje przedstawiające bohaterów przewijających się w książce.
Książkę polecam zdecydowanie, ja dałam się jej wciągnąć a życie Lukrecji stanęło mi przed oczami jakbym sama je przeżyła.
Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Znak.
