430 (25). “Odwyk” Adam Widerski
430 (25). “Odwyk” Adam Widerski
Wydawnictwo Initium
638 stron, oprawa miękka
2019
Osiem lat w zawodzie, kilkadziesiąt rozwiązanych spraw, zdolność dostrzegania nawet najmniejszych związków między różnymi, na pierwszy rzut oka niepasującymi do siebie czynnikami.
Z chęcią sięgam po debiuty, by sprawdzić jak autor poradził sobie z warsztatem oraz czy przyłożył się do researchu, szczególnie jeśli mowa o kryminale. Czy Adam Widerski odrobił lekcje? Z pewnością “Odwyk” to trzymająca w napięciu i momentami bardzo brutalna powieść. Seryjny morderca, które swoje ofiary wybiera spośród osób uzależnionych i ścigający go policjant z dramatyczną przeszłością w tle – to przepis na genialną historię.
Ranny policjant wyglądał wprost tragicznie – nieprzytomny, zakrwawiony, z przemieszczonym nosem, urwaną lewą dłonią, prawą ręką zdeformowaną przez otwarte złamania, poszarpanymi do gołych kości piszczelami i kolanami oraz dużą raną tułowia, z której wystawały zakończenia żeber.
Ogromnie spodobał mi się pomysł na fabułę i skupienie na środowisku alkoholików, narkomanów i osób próbujących wyjść z uzależnienia. Autor pokazuje, jakiej degeneracji ulega się pod wpływem używek i na jak głębokie dno potrafią one doprowadzić. A odbić się od niego nie jest łatwo… Czy morderca uważa się za “czyściciela” moralnej zgnilizny? Czy jego działaniami kieruje zemsta, czy jeszcze coś innego? Dlaczego bezcześci zwłoki w szczególny sposób i kto będzie jego kolejną ofiarą? Komisarz Piotr Krzyski podejmuje się ryzykownej gry i z pomocą przydzielonej mu niezbyt doświadczonej posterunkowej rozpoczyna pościg za bezwzględnym psychopatą.
Już za progiem uderzył ich zapach potu, brudu, stęchlizny i moczu. Odór kontrastował ze świeżo pomalowanym na niebiesko korytarzem, wyłożonym szarymi, czystymi kafelkami.
Po lekturze “Odwyku” mam mieszane odczucia. Z jednej strony podoba mi się odwaga autora w poruszaniu “niewygodnych” tematów, a przeszłość komisarza to majstersztyk, jeśli chodzi o zaskoczenie czytelnika i siłę przekazu. Z drugiej jednak miałam momentami wrażenie rozgadania i zbytniego rozciągnięcia pewnych scen. Mankamentem była dla mnie pewna sztywność i sztuczność niektórych dialogów, ale zrzucam to na karb debiutu. Przyznam, że osobiście absolutnie nie potrafię pisać dialogów tak, by wydawały się autentyczne, ale ogromnie cenię to u pisarzy.
Wiadomo, że z bohaterami książkowymi nie trzeba się lubić, by polubić powieść. Tutaj trudno mi mówić o sympatii, chociaż główny bohater z pewnością wzbudzał we mnie niemałe emocje. Natomiast jego policyjna partnerka irytowała mnie niepomiernie i (niestety) przypominała postać z taniego romansu, gdy wciąż się “uroczo rumieniła” by za chwilę prężyć piersi pod celowo zbyt ciasnym mundurem…
Umiał już zrobić wiele rzeczy, o których nie śniło się jego rówieśnikom – śniadanie, herbatę, porządki w domu, a nawet karne pranie brudów czy bielizny, którą wciąż zdarzało mu się zmoczyć.
Reasumując: “Odwyk” to udany, trzymający w napięciu debiut. Warstwa kryminalna świetnie skonstruowana, zaskakująca i wielowątkowa. Postaci może zbyt jednoznaczne i stereotypowe ( dla mnie, bo czytam bardzo dużo kryminałów i thrillerów) ale z dużym potencjałem. Podobały mi się szczególnie sceny akcji, “polubiłam” patologa z makabrycznym poczuciem humoru i jako atut uznaję zaskakujące zakończenie (chociaż nie wiem, czy nie aż za bardzo zaskakujące 😉 ).
Książka ukazała się nakładem
Tagged with: Adam Widerski, alkohol, alkoholik, Initium, narkotyki, Odwyk, psycholog